KELİMELERLE GRİ BİR RESİM ÇİZDİM!

 Hayatımda aşk gerçekten hiç PH derecesi 7'de kalamayan bir sıvıya benziyor... Her şeyde olduğu gibi o da uçlarda geziyor ve sadece derin bir acı ya da derin bir mutluluk veriyor. Tanrım! Benim hayatım neden diğerlerininkine her zaman ters?

 Yine tanıdık bir dönem...Yine uzun bir gece başlıyor. Yine bu gece hani o hiç bir şeyin avutamadığı durumlardan biri! Hani o yeni aşkı(!) arama çalışmalarının fiyakalı bir fiyaskoyla sonlandığı gecelerden. Saatler, günler, haftalar ve durum iyice kötüyse aylar boyunca aslında kimsenin bize benzemediğinin/benzemeyeceğinin kavrandığı ve son kararın verildiği, kös kös çalışma masasının üzerinde bekleyen işlere dönerek; hayattan hiç bir zevk alınmadığının farkına varıldığı bir gece!

 Hayatta hayatın kendisi de dahil olmak üzere her şeyi hafife alan ben, tüm bu düşünceler içinde masamın başına otururken; kafamın içinde numune kalan bir kaç gram beyinden de olacaktım.Yine aklıma sen, ben ve biz takıldı...

 Sen: ''Uçurumları sevenlerin kanatları olmalı. Fakat sadece kanat yetmez; cesur olmak gerek, tabii bir de kalp lazım. Kalp ve kanat kusursuzsa, o zaman bir anlamı olur cesaretin de ve kalbin gerçekliğinin de. Çünkü cesaret ve kalp iç içedir ve bir kader eder. Bize karşı koymak cesaret değil, bizi kabullenmektir cesaret! Buna cesaret edebilir misin?''  

 Ben: ''Sevmeyi, güvenmeyi, inanmayı resme geçirebilir misin ya da bunlardan seramik bir tablo yapabilir misin benim için? Ve sorunun bendeki cevabı; korkuların altında yarını ve anıların altında dünü düşünmeden, tüm uyumsuzluklara rağmen bugünü yaşamak; ipleri bile bile senin eline vererek, şöyle karşıya geçip nasıl tutkunla yandığımı setretmek istiyorum!''

  Evet birbirlerini sadece sevmek için kullanan bizim hikayemiz böyle başladı.... 

  Fakat beni, benimle dahi paylaşamayacak kadar çok seven sen; artık çabalama sakın beni anlamak için... Benim derdim bendeki benleri, sendeki benleri, bendeki senleri, sendeki senleri paylaşmak değil artık...

 Seninle anlam kazanmamıştı ki sahip olduklarım. Ayın kızıydım ben senden önce de. Vakti gelince gözyaşlarımla renklendirirdim tek başıma dolunayı. Med cezirlerimizi de ben başlatırdım hep ki dolunay mehtapla buluşup denizim dediğin beni öpebilsin... Ve öpüşlerimi de hiç saklamadım dudaklarından. İçimi kıpır kıpır yapan ilk cemreyle; sarı göbekli papatyalar gibi dolaştı dudakların dudaklarımda, özlemimi de tattırdım sana ama bu acını inci tanelerine dönüştürüp yanaklarına bir kolye gibi düzen de bendim.

 Ben istediğim için vardın hayatımda; sana uyanan sabahlar katmak istediğim için hayatıma. Gülüşünün hazzını, gözyaşlarının tuzlu tadını tatmak için aşk koydum senin adını! Sokaklarda yürüyen milyarlarca insandan biriydin; düşünsene olasılıkların sonsuzluğunu! Rastlantıysa çarpışmamız, ben kattım adımlarımızı birbirine ve o cemrede aynı geleceğe adım atmamıza ben izin verdim... Bedenimin içinde yüzlerce peri; büyülü binlerce sihirle, senin ihtirasını besledim. İlk dokunduğunda delice istediğin kadını, yüzlerce gece yuvarlandığınız zevk dehlizlerini hatırla. İç içeydik, bütündük, tektik, bizdik... Ama ben istediğim, izin verdiğim için karışmıştık birbirimize.

 Ve ben sadece içimdeki bencil kadını besledim varlığınla. Seni tüm bencilliğimle sevdim! Evet sevilme ihtiyacımın cevabı oldun sen. Beni sana çeken de hissettiğin aşkın yüzüme yansıması değil miydi? Adaklar adamadın mı benden önce bunu görmek için ve fakat ben senden sonra, tıpkı senin gibi, adaklar adamadım kavuşmamız için. Bir çok kırmızı kadehte boğuldum yalnızlığımla. Ama tek başıma. Sen kadar sensizliği de o kadar çok istedim ki çünkü ben. Aşkın tadına doyasıya varabilmek için!

 Fakat özlemek istedim ilk günlerde seni... Uykuya hasret, bitmek bilmeyen uzun gecelerde; gözünü kapatır kapatmaz hızla rüyalara teslim olmak ister gibi. Ama vazgeçtim. Fırtınayla birlikte yağan şu yağmurda, elin elimde ısınmak istemedim yatağımda. Yokluğunda hiç senin varlığını istemedim. Zor olanı istedim ben! Kolaydı ısınmak sırılsıklam olsak da yatağımda ama sırılsıklam ve soğuk pencerenin altındaki yatağımda zor olanı istedim ben! Varlığının kattığı yoklukla üşümeyi!

 Başardım sevgilim! Az önce fırtınanın sesini duymaz oldum ve varlığının kattığı yoklukla ısındım aniden. Pencereye çarpan yağmurun sesiydi sesin artık. Senin denizin, artık okyanusun dibindeki büyüleyici evreninden çıktı ama vurgun yiyen yanım sen oldun. Öfkeli doğanın içine kattığım bu fırtınayı sevdim şimdi sen yerine. Belki bizken de, seni değil, seni sevmeyi; belki de seni sevmeyi değil, senin beni sevmeni sevdim... Belki de sımsıkı sarılan, dokunmalarına doyulmayan sen yetemedin bana. İşte tam da bu yüzden ben seni hiç özlemedim.

 Belki de yokluğunda, çok sevdiğim uçurumların muhteşem yüksekliğinden uzanıp, beni sımsıkı kavrayacak bir el istemedim. Kanatlarım vardı ama zirvelerden diplere vurmanın tanımsızlığını yaşamak istedim. Poseidon'un koruduğu sakin limanlara, dingin denizlere demir atmak istemedim. Alabora olmak; belki de denizim dediğin su damlacığı ben, denize karışmak istedim...

  Evet yine tıpkı yaşadığımız gibi devam ediyorum belki de hayatıma sensiz. Monoton bir huzurla değil, tutkulu bir kaosla yaşıyorum. Bilirsin düz çizgiler bana göre değil, sivri uçlu uçurumları severim ben... Seninle daha da güçlenen kanatlarım var ama onları hiç açmadım...  hep aşkı aradım ve ayrılık; tıpkı bir uçurumun sivri uçlu kayalarına çarparak dibi boylamamız gibi ve ben sadece; biz, gri bir aşk olalım istedim!

 Ve giderken öyle bir şey koydum ki sol yanına, gizli gizli dolaşıyor bedenim her yanında. Buydu istediğim; sen bensiz, ben sensiz hep eksik kalalım...