Bu Sadece Sana...

 Ne demişler; ''Söz uçar, yazı kalır.'' İnsanoğlu çok nankör ve bu nedenle çok değişik bir mekanizma. Ne zaman seveceği ne zaman acımasızca yok edeceği hiç belli olmuyor. Hele ki beyin öfkeyi tadınca iyice değişiyor. Ne tutmaya kıyamadığın eller, ne içinde kaybolduğun gözler, ne melodi gibi ruhu okşayan o güzel sözler anımsanır, ne de karşılıklı alınıp verilen sözler... Hepsi uçar gider nankör zihinden. İşte o an sevgiliye mektup devreye girer.....

 ''Sana...

 Bu kez sadece sana yazıyorum... Yazıyorum çünkü yazılarımı hiçbir zaman okumadığını biliyorum..
  
 Konuşacağım yine, çünkü dediklerimi hiç bir zaman anlamadığını biliyorum... Sana böyle delice, sana böyle akıllıca; sana bu denli gözlerimi karartıp, sana bu denli kalp gözümü açıp; sana böyle çılgınca, sana böyle mantıklı sevdalanmaktan kendimi alamadım. Hiç de almak istemedim belki... 

 Bakıyorsun ama görmüyorsun gülümserken ağladığımı değil mi? Aydınlık gülümsemelerin içinde derin acılar koyar mı insan ya da sevginin tam ortasına acıyı?  Ve bu durumda gülümsüyorum ben, çünkü senin dediğin gibi tuhafım. Belki de deliyim... Evet deliyim, ama suçsuzum. Ve suçsuz olmak hiç iyi değildir aşkta. Acının ikameti suçsuz olandır çünkü...

 Ve aşk; hüsranın, korkunç mesafelerin sesi! Ayak seslerini duyuyorum çok yakınımda. Ve artık bu nedenle eminim kavuşmak imkansız. Mesafeler daha da büyüyecek, çünkü aşk mesafelerin sesi... Biliyorum!
  
 Tuhaftır aşk, tıpkı benim gibi. Belki sevilmek de ama daha da tuhafı sevmek bence! Bizim aşkımızsa kusurluydu, ama bir o kadar da tutkulu. Çünkü gerçekti! Tıpkı benim, tıpkı senin gözyaşların gibi. Ama suç bizde değil, tüm aşk hikayeleri bize böyle dinletildi... Ve tıpkı anlatıldığı gibi yaptık. 

 Sen bitirdin ve ben başlattım... Ben bitirdim, sen başlattın...Ve ne zor tek başına başlamak şimdi değil mi?... Yalnız yaşamak gibi... Yalnız ölmek gibi!'' 


.... Ve belki de sevdalının mektubu okunur; kalp dengini hatırlar, ruh yeniden huzur bulur.